New York, de stad die iedereen kent. Clichématig concrete jungle genoemd. Terwijl je op amper vier uur rijden naar het noorden de echte wildernis vindt. Hier liggen de dunbevolkte Adirondacks of ADKs. Een wereld op zich, vol bergen, met maar liefst 46 pieken om te beklimmen, oerbossen, meren én een Olympisch stadje. Wij nemen je mee naar de achtertuin van New York, om in dit hinterland een paar waanzinnige hikes te maken.
Zo spreek je Adirondacks uit als een local
Maar eerst even de naam: Adirondacks. Om die vloeiend over je lippen te laten komen is wel wat oefening nodig. Met de klemtoon op de derde lettergreep, A-di-RON-dacks, klink je al snel als een local. Gelukkig hadden wij een lange rit om deze tongbreker onder de knie te krijgen. Wij rijden vanuit Canada bij Niagara de grens met de Verenigde Staten over. Zo pakken we toch even de Niagara-watervallen mee. Hierna roadtrippen we de lange I-90 af richting het oosten, tot we er bij Utica eindelijk af mogen. Grappig om dan direct door een gehucht met de oer-Hollandse naam Barneveld komen. Al zijn hier geen kippen te zien. Het grootste bos van de Verenigde Staten ligt voor ons open.
De echte wildernis genaamd Adirondacks
Wie denkt dat het Adirondack park een nationaal park is, heeft het mis. Best handig, want nu is de toegang gratis en het blijft ook gewoon ’s nachts open. Wat het dan wel is? De Amerikanen noemen het een National Historic Landmark. En niet zomaar één. Met een oppervlakte van 6 miljoen hectare is het, het grootste openbaar beschermde gebied in de lower 48. Daarmee is het groter dan Yellowstone, Yosemite, Grand Canyon, Glacier en de Great Smokies National Parks bij elkaar. Indrukwekkend. Wij settelen ons in het rustieke Blue Ridge Motel net buiten Schroon lake, Essex County, een gehucht aan de oevers van het gelijknamige meer. Een prima uitvalsbasis om de Adirondacks te verkennen. Wat ook kan is iets noordelijker in Lake Placid een plekje zoeken.
Groen en geel
Wij zijn hier om een paar epische wandelingen in the great outdoors van Adirondacks te maken. Het gebied loopt van de grens met Canada in het noorden, grofweg naar de Mohawk-rivier in het zuiden. De oostgrens wordt gevormd door Lake Champlain, waar je de oversteek kunt maken naar Vermont. Sommige bezoekers denken dat de Adirondacks uitlopers zijn van de Appalachen. Maar geologen beweren juist dat het eerder tot het Canadese Schild (de Laurentiden) behoort. Voor ons maakt het niet uit. Je vindt hier torenhoge groene naaldbomen, zoals de Black Spruce en White Pine. Samen met de esdoorn en de Amerikaanse en gele beuk zorgen ze voor een fantastisch kleurrijk landschap. De ideale verstop-plek voor elanden, beren, bevers, adelaars en ander wild.
De 46 pieken van de Adirondacks
De Adirondacks regio kent verschillende bergruggen, met 46 pieken boven de 1200 meter. Mount Marcy is met 1629 meter de hoogste. Wandelaars van elk niveau, van beginner tot de geoefende lange-afstandswandelaar, komen hier aan hun trekken. Ook gezinnen met kinderen, want onze dochter van 9 en zoon van 7, hobbelen lekker mee. Hou je van een echte uitdaging? Beklim of bewandel dan alle 46 summits en wordt een echte ADK Forty-Sixer!
Relaxte eerste wandeling om kennis te maken met Adirondacks
Die challenge kost ons te veel tijd, maar er blijven genoeg trails over. Zoveel zelfs dat je er bijna keuzestress van krijgt. Onze eerste wandeling, om in te komen, maken we naar de “top” van Severance Hill, ten noorden van Schroon en aan de voet van Lake Paradox. We starten bij de trailhead op Berry Hill Way. Zon op ons gezicht en go. Door de relatieve hoogte in te gaan, voorkomen we muggenaanvallen beneden langs de drassige oevers van het meer. Het is een relaxte wandeling van 6,8 kilometer die zo’n 1,5 uur duurt. Onderweg schieten er regelmatig vrolijk gestreepte chipmunks en eekhoorntjes tussen de bomen door, wat de tocht voor de kinderen extra leuk maakt. De route staat duidelijk aangegeven met bruingele bordjes en al snel bereiken we het uitzichtpunt waar het om te doen was. Daar chillen we even, met vistas op het blauwe water en smaragdgroene heuvels.
Moxham Mountain
De volgende dag is het tijd voor een echte hike, Moxham Mountain op. We rijden via wat kronkelende wegen in 30 minuten naar het afgelegen buurtschap Minerva. Het kost ons moeite hier een winkel te vinden om nog even flink wat water en energierepen in te slaan, dus doe dat vooral eerder. De trailhead ligt op fourteenth street, waar het makkelijk parkeren is. Fluitend, en met belletjes aan de rugzak, lopen we het Vanderwhacker Mountain Wild Forest in. Want tja het blijft toch het land van de beren. En hoewel we ze graag willen spotten, vinden de kinderen het wel een beetje spannend. Spoiler alert, we komen ze onderweg niet tegen.
Moderate of toch niet?
Hoewel dit een moderate hike zou moeten zijn, is het een stuk inspannender en steiler dan gisteren. En langer. De afstand naar de top van Moxham, op zo´n 700 meter hoogte, zou 2 miles moeten zijn. Pas achteraf blijkt dat we in totaal 12 kilometer, heen en terug, hebben gelopen in zo’n 4,5 uur. Met kids. In de zomerhitte. Het is eind juli en flink warm, dus het extra water was wel een must.
Alvin en zijn vriendjes
De belofte aan ijsjes houdt de kinderen op de been. Zij leggen sowieso meer meters af dan wij, omdat ze regelmatig achter een chipmunk aan duiken. Uiteraard laten Alvin en zijn vriendjes zich niet vangen, al blijft het een leuk spelletje. Ook hier is het pad weer goed gemarkeerd, maar je moet blijven opletten. De route is bochtig en waar we in het eerste stuk door het bos wandelen, klauteren we later grote en kleinere rotsen over wat best pittig is. Na een tijdje zien we de top naderen. Denken we. Het blijkt bijna een fata morgana en is een stukje verder dan we dachten. High-fivend komen we aan en ploffen neer op een rotsplateau met spectaculair uitzicht. Beboste bergen, enkele meertjes, Clear pond en Long pond, en het meanderende North Creek strekken zich voor ons uit. Verder niks. De leegte van de wildernis in de Adirondacks.
Te gekke winter(sport)bestemming
Nu denk je natuurlijk dat de Adirondacks een ultieme zomerbestemming zijn. Dat zijn ze zeker, naast klimmen en hiken kun je hier super goed kajakken, raften of zwemmen. Want wist je dat in deze regio ruim 200 meren liggen? En ruim 1900 kilometer aan stroompjes en rivieren? Zelfs de Hudson ontspringt hier. Een watersport-walhalla dus. Maar naast duizend-en-één zomeractiviteiten is dit ook een te gekke winter(sport)bestemming. Sneeuwschoenen aan en een trail lopen, skiën op Gore of Whiteface mountain, langlaufen of met een sneeuwmobiel crossen, het kan allemaal. Geen wonder dat Lake Placid niet één, maar twee keer de Olympische Winterspelen mocht hosten (in 1932 en 1980).
Voor de sportliefhebber en thrillseeker
Dit kleine alpiene dorp is leuk om te bezoeken. Zomer, winter en alles ertussenin. Een goede uitvalsbasis voor allerlei outdoor bezigheden in de Adirondacks. Er zijn leuke restaurantjes en de Olympic Legacy voel je overal. Weet je wie het (enige) Nederlandse goud in 1980 won? De sportliefhebber moet zeker gaan kijken bij het geheel vernieuwde Olympisch Museum. Maar de echte thrillseeker gaat naar het complex op Mount van Hoevenberg, waar onder andere de rodel- en bobsleebanen liggen en veel wandelroutes beginnen. De oude bobsleebaan is veranderd in een soort achtbaan waar je in een klein karretje in hoog tempo de berg over suist. Adrenaline gegarandeerd.
Even Olympisch kampioen?
Je kunt hier ook poseren op een medaille-podium. Waan ik me toch heel even Olympisch kampioen. Mount van Hoevenberg is wat drukker dan andere plekken in de omgeving, maar laat dat je niet tegenhouden naar boven te wandelen. Deze hike is heen en terug zo’n 8 kilometer. Dwars door het bos komen alle tinten groen voorbij. We spotten zelfs neonkleurig glow-in-the-dark mos. Het voelt sprookjesachtig, de ideale plek voor een kabouterfeestje. Op de top zien we de omringende bergtoppen, met Canada in de verte. Nog zoveel te ontdekken in de Adirondacks, we komen zeker terug.
