Alleen op wandelvakantie? Dat leek me eerlijk gezegd niks voor mij. Maar toen mijn wandelmaatje op het laatste moment afhaakte, besloot ik toch te gaan. “Ik kan altijd nog terug,” hield ik mezelf voor. Dat veranderde al snel in: “Gewoon doorlopen, ik kan er nu toch niets meer aan veranderen.” En eigenlijk bleek dat precies de juiste instelling. Tijdens mijn solo-hike door de Oostenrijkse bergen leerde ik niet alleen de route kennen, maar ook mezelf net een beetje beter. Ik raakte verdwaald, stond doorweekt boven op een berg en had soms geen idee waar ik uit zou komen. Maar het beste ervan maken, is één van de dingen die ik (weer eens) geleerd heb tijdens mijn solo-hike door de Oostenrijkse bergen. Het werd een avontuur waar ik meer uit haalde dan ik ooit had gedacht. Ik deel mijn vijf learnings met je.
#1 Je komt er zelf wel uit
Even terug naar het begin: het was niet de bedoeling dat deze reis naar Salzkammergut in Oostenrijk een solo-hike zou zijn. Door omstandigheden kon mijn maatje niet meer mee, dus ging ik alleen. Spannend? Vond ik wel. Mijn instelling is namelijk altijd: als er iets misgaat lossen we het wel weer op. En dat werkt prima. Maar ‘als er iets misgaat los ik het wel alleen op’ klinkt toch een stuk minder aantrekkelijk.
Het problemen oplossen begon al bij de treinreis, waarbij ik ‘s nachts bijna in München strandde. Niet eens in het land van bestemming dus. Met wat gebrekkige Duitse communicatie, rennen over een metroperron en een flinke dosis stress wist ik uiteindelijk toch Oostenrijk te bereiken. En dat geeft ook wel een machtig gevoel. Het gevoel dat je niemand nodig hebt en er in je eentje ook wel komt.
#2 Veilig wandelen tijdens een solo-hike
Toch was ik een beetje bang om in mijn eentje te gaan wandelen. Ik zou door gebieden komen waar ik mogelijk uren niemand zag. En wat dan als er iets aan de hand is? Een collega had de gouden tip: deel je live locatie. Het stelde mij gerust dat mijn vrienden in Nederland in ieder geval af en toe even konden checken of er geen reddingsteam gestuurd moest worden.
Verder was ik overigens bang om een beer tegen te komen, in mijn keiharde overtuiging dat die in Oostenrijk rondliepen. Doen ze ook, maar dus niet in het gebied waar ik wandelde. Weer een pak van mijn hart. En zo begon ik met redelijk wat vertrouwen aan de tocht.
#3 Plannen hebben consequenties
Laten we wel zijn, het was niet de meest uitdagende tocht ooit. Maar dat was misschien ook meteen waar het misging: ik vond de wandelingen niet spannend genoeg en trok mijn eigen plan. Zo werd het een solo-hike zonder geplande route. En ja… ‘Het was weer eens geen goed plan’, is wel een beetje het thema van mijn leven. Ik heb sterk de neiging om al lachend, maar zonder nadenken aan iets te beginnen. En zo ging het ook de tweede wandeldag.
Die dag was het vrij vlak en de route was ook nog eens kort. Zo kwam ik zelfs op toeristentempo al vrij snel richting de volgende plaats van bestemming: Bad Goisern. (Wie dit fatsoenlijk uit kan spreken mag het me even voordoen). Maar om de hele middag in het hotel te gaan zitten, vond ik wat overdreven. Dus ik dacht: we doen nog even een omweg.
Een omweg die begon met “ik ga gewoon random lopen”. Klik hier voor het beeldmateriaal, er is hier een video aan gewijd. Ik volgde een willekeurig bordje dat richting een wandelweg wees en binnen vijf minuten had ik al meer geklommen dan de rest van de route bij elkaar. Ineens was het ook een stuk meer verlaten.
Vrolijk liep ik verder en kwam terecht op een rodelbaan die buiten gebruik was (natuurlijk, want het was zomer.) Boven zou een hut zijn, dus ik besloot de baan op te klimmen. Onderweg kwam ik een groep verlaten hutten tegen, maar geen andere mensen. Maar prima, ik bleef doorlopen, fantaserend over het koude drankje dat me boven te wachten stond.
Je raadt het al: boven was er ook niemand. De hut was dan ook dicht. En toen voelde ik me plotseling wel heel alleen. De gedachte als er nu wat gebeurt, is er echt niemand in de buurt, ging even door me heen.
Maargoed, ik was zelf met dit plan gekomen, dus ik moest ook zelf weer rustig naar beneden. Het liefste was ik de berg af gerend op dat moment. De verlatenheid begon nogal grimmig aan te voelen. Maar ik moest netjes in zigzagjes om mijn knieën nog een beetje te sparen. En laten we wel zijn: toen ik een paar uur later eenmaal beneden stond vond ik het een prachtig avontuur.
#4 Je kan meer dan je denkt
Ik had gedacht dat ik wel veilig in mijn comfort zone zou blijven. Maar eigenlijk had ik er na de geplande wandelingen nog niet genoeg van. De laatste dag was een vrije dag en ik besloot: ik wil vandaag een bergje beklimmen.
Na wat research kwam ik erachter dat er een berg in de buurt was. 10 kilometer lopen naar de top, een tocht waar ongeveer 4 uur voor stond vanwege de stijging. Klonk als een leuke uitdaging. Bovendien ging er vanaf de top een kabelbaan, zodat ik mijn knieën nog een beetje kon sparen door niet naar beneden te lopen.
Het enige probleem: het weer. Er werd behoorlijk wat regen en mogelijk onweer verwacht. Dat bestempelde ik maar even tot een probleem voor later. Volgens het weerbericht zou het pas tegen de middag losbarsten. Dat het ’s ochtends ook al een beetje miezerde, nam ik dan maar voor lief. Vol goede moed begon ik aan mijn tocht. Het druilerige weer zorgde trouwens voor prachtige uitzichten.
Ik liep twee uur zonder iemand tegen te komen. Wat ik tegelijkertijd een beetje eng en heel machtig vond. Toen ik zo’n anderhalf uur onderweg was, begon het echt door te regenen. Minder ideaal, dus, om het even netjes te omschrijven. De paden waren steil en deden me een beetje denken aan rivieren met al die regen. Maar ik en mijn al overbelaste knieën zagen het niet zitten heel dat eind terug naar beneden te lopen, dus ik ging door.
Ik begon het steeds minder leuk te vinden en heb volgens mij hardop gejuicht toen de kabelbaan in zicht kwam. Ik vreesde namelijk even dat die helemaal niet ging met het slechte weer. Overigens moest ik nog een uur naar de top, maar dat nam ik dan maar voor lief. De paden waren nat en een beetje glad en ik was inmiddels wel moe, maar besloot vanwege de dreigende wolken toch maar in één keer door te lopen. Was ik op dit moment nog aan het genieten? Nou, niet bepaald. Maar ik was enorm trots toen ik boven stond. Zeker omdat niemand thuis verwacht had dat ik even een berg op zou lopen.
#5 Een hike buiten je comfort zone is het nét wat mooier
Wat ik vooral heb geleerd, is hoe heerlijk ik het vond om uren alleen te zijn in de natuur. Alleen wandelen in die bergen, heeft echt iets magisch. En wat ik niet had verwacht te zeggen: ik wil dit echt absoluut nog een keer doen.
Een paar uitzichten van mijn solo-hike blijven me echt voor de geest staan. Dat is het verlaten “dorpje” dat ik op de berg tegenkwam en het licht onheilspellende gevoel van pure eenzaamheid dat daarbij kwam kijken. Door die verlatenheid was het één van de mooiste plekken waar ik ooit geweest ben.
En het uitzicht vanaf die berg was lang niet zo mooi geweest als ik er niet hijgend, vloekend en een beetje gestresst naar boven geklommen zou zijn. Daarboven kwam ik groepjes toeristen tegen die met de kabelbaan gekomen waren. Een paar daarvan vonden het nodig op te merken dat je wel aan mij zag dat ik was komen lopen. Maar ik voelde me vooral heel trots en vond dat ik mijn foto bij het kruis wel verdiend had.
Na zo’n vakantie kom ik toch altijd met een beetje onoverwinnelijk gevoel terug. “Als ik dat allemaal overleefd heb, kan ik wat er hier op mijn pad komt ook wel aan.” En dat is ook wel de grootste les van deze reis. Zelfvertrouwen.
