Tour de Monte Rosa dag 3
Gemopper, gemekker, gezanik en gezeur
De volgende ochtend is moeizaam: “Gemopper, gemekker, gezanik en gezeur”, je kent het nummer van Kinderen voor Kinderen vast nog wel! De blaren en de vermoeidheid maken dat we even behoefte hebben aan een opsteker. De eerste vijf kilometer moet er over een asfalt weg gelopen worden naar waar het pad naar de volgende pas begint. Iedereen die ooit langere tijd over asfalt heeft gelopen, weet hoe dit voelt. Het is alsof je je lekkere matras links laat liggen en even een nachtje op de vloer gaat slapen. Dit was niet de gewenste opkikker.
De dag dat alles beter wordt
Vandaag is echter niet de dag van tegenslagen. Vandaag is de dag dat alles beter moet! We weten waar het lek zit en nu kunnen we hem dichten. De weg is nog rustig om zes uur ’s ochtends maar vanuit onze rug komt een wit bestelbusje de bergweg opkruipen. In een opwelling steek ik mijn duim uit om ons het uurtje saai wandelen te besparen. De bestelbus stopt gelijk. Achter het stuur een typisch, oud Italiaans mannetje: klein, gerimpeld, grote glimlach en vooral geen woord Frans Engels of Duits mee te wisselen. Het busje ligt afgeladen met vers gebakken brood, bedoeld voor de kleine gehuchtjes in de buurt en het verspreid een heerlijke geur. Met typisch handen en voeten werk (en vooral aanwijzen op de kaart) wordt hem duidelijk waar we heen moeten. We worden meteen tussen de grote stapels brood in het busje gezet en vertrekken naar de gewenste plaats. We lachen vriendelijk om alles wat hij zegt maar kunnen alleen gissen naar wat hij bedoelt. Bij het afscheid maken we grote buigingen en dankgebaren naar hem en zetten de tocht voort. De glimlach is weer terug.
Koningen van de bergen
De zon stijgt langzaam tijdens de klim en we naderen de pas. We komen langs verscheidene boerderijtjes waar betrekkelijk jonge echtparen hun huis hebben ingericht. De toppen naderen langzaam en eenmaal boven wordt de koffie gezet. We zitten op de rand van een klif en kijken uit naar wat er komen gaat. It’s all downhill from here. Geen twee stappen na de koffie blijven we verstijfd staan. Daar op nog geen tien meter staat de eerste Ibex (steenbokken) ons schaapachtig aan te kijken. Deze majestueuze dieren zouden veel in deze regio moeten zijn, maar de eerste ontmoeting is altijd geweldig! Statig staan de koningen van de bergen op hun rots te kijken naar het zwaarbepakte tweepotig plebs dat onhandig en lawaaierig voorbij schuifelt. De zo even genoemde glimlach is inmiddels veranderd in een schaap-of geitachtige grijns.
(On)voorspelbaar
De afdaling is aangenaam en zo tegen het middaguur naderen we Macugnaga, een klein vakantiedorpje aan een bergmeertje. Dit is de laatste stop voordat we de volgende dag Zwitserland weer betreden. De etappe na Macugnaga neemt vooral de vorm aan van een steile klim naar Monte Mori. We staan voor een lastige keuze. Over twee uur zou het kunnen beginnen met bliksemen en de klim zal waarschijnlijk iets meer dan dat duren. Daarnaast ziet het ernaar uit dat de volgende dag het weer boven Macugnaga redelijk onvoorspelbaar regen- en bliksemachtig zal blijven. Na even pauzeren en nadenken besluiten we voor de cheat te gaan: we pakken de lift naar boven.
Onvoorstelbaar
Boven aangekomen trekken zich de donkere wolken al vrij snel samen. Met het oog op de weersvoorspelling besluiten we maar zo snel als we kunnen naar beneden te gaan. Dit stuk van de tocht is erg mooi maar door de stukjes sneeuw moet er toch voorzichtig worden afgedaald. Het vuur wordt ons aan de schenen gelegd want de wolken worden donkerder en dalen langzaam de berg af. Wij zijn niet de enigen die de waarschuwingen van het weer gelezen hebben. Als we naast ons kijken, valt onze mond open van verbazing. Een hele familie van zo’n twintig Ibex hebben ook besloten om de vlucht naar een lager gebied te maken en ze sjokken op minder dan tien meter van ons af. Sierlijk bewegen ze naar beneden terwijl hier en daar een paar dominante bokken in gevechten verwikkeld raken. De grijns is inmiddels veranderd in luidkeels gejuich.
Succesvol bereiken we uiteindelijk een vlak gebied waarvan we vermoedden dat het laag genoeg ligt. We zoeken een mooie, beschutte plek uit, die niet zal onderlopen met water als het er echt heftig aan toe gaat. Dromend over berggeiten vallen we in slaap.
