Mijn epische motorreis: Tbilisi, a home far away from home

22 november 2018door

Inmiddels ben ik bijna twee maanden on the road. Op dit moment sta ik aan de vooravond van mijn avontuur in Iran. Maar eerst neem ik jullie nog even mee in mijn belevenissen van de afgelopen weken. Mijn vorige verhaal ging over de reis van het veelbelovende Cappadocië naar Georgië. Vanaf daar pak ik de draad verder op. Op naar de stad Tbilisi.

Georgië, wat een land!

De natuur in Georgië is van een ander kaliber dan in Turkije. Je hebt hier enorm uitgestrekte gebieden maar ook reusachtige bossen met veel kleur. Een combinatie van natuur die ik niet eerder heb gezien. In twee dagen rijd ik richting Tbilisi, de hoofdstad van Georgië. Ik bezoek onderweg wat lokale attracties, zoals cave Town in Verdzia. Dit is een compleet dorp dat is uitgebeiteld in een berg. Er is zelfs gedacht aan een kerk. Heel tof! Inmiddels ben ik zelf ook een lokale attractie geworden want mensen willen continu met me op de foto of een gesprekje aanknopen. Leuk, maar na een tijdje wordt dit toch wat vermoeiend.

Tbilisi, wat een stad!

Ik kom aan in Tbilisi en verblijf in het hostel Fabrika. Bij binnenkomst moet ik twee keer kijken, het is gigantisch. Het hostel is een oude fabriek en van top tot teen met design en vintage meubels ingericht. Op het terrein rondom het hostel zijn meerdere barretjes, winkels en een kapper. Qua type reiziger loopt hier van alles rond: locals, gezinnen en backpackers. In de avond is het een gezellige bende. Tot een uur of twee is het overal gezellig en daarna vertrekt bijna iedereen richting het centrum om het nachtleven onveilig te maken.

Het hostel voelt aan als een dorp op zichzelf. Het heeft alles waar je als reiziger behoefte aan hebt en al snel heb ik een vaste vriendengroep om mij heen. Hier breng ik grotendeels van de dagen mee door. Maar ook buiten het hostel spreek ik met veel mensen af en langzamerhand begint Tbilisi als thuis te voelen. Ik zou er zo kunnen wonen. De mensen zijn top en deze stad heeft zoveel te bieden. Tbilisi komt dan ook zeker op het lijstje van de plekken waar ik terug ga komen.

Ik bezoek in Tbilisi de lokale garage. Samen met de monteurs loop ik de motor door. Ik laat er een paar monster banden onder zetten en nieuwe remblokken. Op het eerste gezicht ziet het er allemaal goed uit. Na wat langer kijken blijkt het vies tegen te vallen. De stuurlagers zijn door het vele off-road rijden verdrukt waardoor de motor langzaam een afwijking naar zowel links als rechts krijgt. Niet best als er nog veel off-road op de planning staat.

Dit blijkt niet het ergste probleem te zijn. De koppelingsplaten zijn verbrand. Dit is toch wel een serieus probleem. Waarschijnlijk is het gevolg geweest van toen ik vast zat in Turkije waarbij ik de motor echt tot zijn limits heb gepusht om eruit komen. Koppelingsplaten zijn geen onderdelen die je standaard op voorraad hebt liggen. Deze moeten besteld worden en dit duurt rond de twee weken. Hier heb ik geen tijd voor. Dus besluit het risico te nemen en met deze koppeling door te gaan. De eerst volgende plek waar ik dit onderdeel kan krijgen is New Delhi dus de komende weken doe ik wat rustig aan met de off-road gebieden.

In Tbilisi neem ik het er even goed van. Het nachtleven doet me denken aan het nachtleven van Berlijn. Het stikt er van de rauwe clubs die nachtenlang doorgaan. Ik ga naar Bassiani, deze club staat bekend als de beste techno-keet van de wereld. Bassiani zit onder het lokale voetbalstadion. De ruimtes zijn hoog en hebben een geluidinstallatie waar je u tegen zegt. Alles kan en alles mag hier. What happens in Bassiani, stays in Bassiani.

View this post on Instagram

A post shared by BASSIANI/HOROOM (@basssiani)

Ontmoetingen

Nadat ik mijn roes heb uitgeslapen kom ik David tegen in de lobby. Ik ontmoet veel mensen, maar zelden mensen die hetzelfde doen als waar ik mee bezig ben. David heeft er nog een schepje bovenop gegooid. Hij rijdt op zijn Husqvarna de wereld rond en is al zeven maanden onderweg. Er staat 42.000 kilometer op de teller en even voor de duidelijkheid: de wereld rond is 40.000 kilometer. We hebben natuurlijk gelijk een klik en hij heeft veel tips voor me. Zo hebben we het over de uitdagingen gehad waar je mee te maken krijgt op een trip als deze: de eenzaamheid, verdwalen, voedselvergiftiging of andere gevaarlijke situaties. Gelukkig heb ik dit alles nog niet veel meegemaakt, maar ik moet nog door Iran, Pakistan en verder richting het oosten.

Naast David ontmoet ik meer inspirerende mensen. Zo spreek ik af met Joëlle, een powerwoman uit Amsterdam. Ze heeft haar baan opgezegd en is voor onbepaalde tijd, zonder plan op reis gegaan. Ik kom meerdere keren over de vloer bij Graham. Een gepensioneerde oliemagnaat, met een eigen garage in Tbilisi. Ik spreek veel met Nanuka, een toch wel iets té leuk meisje uit Georgië waarvan ik weet dat dit niet de laatste keer is dat ik haar zie. Zoals ik al zei: Tbilisi voelt als thuis. Het vertrek valt mij dan ook zwaarder dan verwacht, part of de deal.

Naast de vele mensen die ik ontmoet in Tbilisi, krijg ik een nog veel leuker bezoek: mijn ouders. voor vertrek hadden we al afgesproken te meeten in Tbilisi en een aantal dagen samen door te brengen. Het voelt goed om ze weer te zien en we hebben natuurlijk een hoop bij te praten. Het is ook heel goed om ze nog te zien voordat ik de risicovollere gebieden ga doorkruisen. In totaal zijn we vijf dagen samen en reizen we naar het oostelijk gelegen dorpje Signagi. Een mooie plek gelegen aan een vallei. We maken een prachtige wandeling en rijden op paarden door de vallei. Dat laatste was overigens verschrikkelijk. Ik ga nooit meer op een paard zitten.

Richting de poorten van Iran

Georgië was een super bijzondere plek. Dit had te maken met zowel het landschap, als de mensen, als het eten. Het vertrek valt me zwaar. Een typisch geval van een travel hole: je blijft ergens te lang hangen en een vertrek voelt aan alsof je opnieuw een reis begint. Ik vervolg mijn reis richting Armenië. Het land dat grenst aan het enorme Iran. Aangezien ik te lang in Georgië ben gebleven moet ik kilometers inhalen en zijn de reisdagen lang. Geen probleem want het landschap is prachtig. Ik overnacht in Yerevan, maar ben hier ook snel weer weg, want ik wil zo snel mogelijk in Iran zijn.

Ik kom aan in Megri, een klein dorpje op de grens van Iran. Hier wil ik mijn laatste voorbereidingen treffen voordat ik Iran in rijd. Bij de meeste landen is de grens oversteken niet zoveel gedoe maar Iran is een ander verhaal. Ik kan nergens in dit land geld pinnen, internet is lastig te ontvangen en niet overal kun je medicijnen krijgen. Daarnaast is alcohol streng verboden dus een laatste goede borrel kan geen kwaad. De komende weken rijd ik door Iran richting Pakistan. Ik ben benieuwd wat er allemaal op mijn pad gaat komen maar ik heb zo’n vermoeden dat het een goed verhaal gaat zijn. So stay tuned!