Het vooralpenlandschap van München is voor velen een onbekend gebied; de meesten kennen het wel maar rijden er snel doorheen, op weg naar de wintersport of het zonnige zuiden. Jammer eigenlijk, want er is zoveel moois te ontdekken. Op een zonnige zaterdag besloten wij op de fiets te stappen en de Loisach stroomopwaarts te volgen; een rustig riviertje die ontspringt in de Lechtaler Alpen en langzaam meanderend de Isar instroomt. We kwamen uiteindelijk uit bij de prachtige Eibsee, en kwamen onderweg nog heel veel andere mooie plekken tegen.
Minga, hoofdstad van Beieren
München, in de volksmond ook wel Minga genoemd, vormt de start van onze dagtrip en is tevens het startpunt van vele andere fietstochten. En hoewel we het hier voornamelijk over outdoor hebben, kan een ode aan mijn thuisstad niet uitblijven. Dat München de stad is van één van de grootste voetbalclubs ter wereld weet bijna iedereen. Dat München gastheer is van het wereldberoemde Oktoberfest is ook wel bekend. Dat de stad echter een groene oase is, met onder andere het grootste stadspark ter wereld, weet bijna niemand. Wij starten dus midden in het centrum van de stad, maar wel omgeven door groen. Het valt nauwelijks op dat we in één van de grootste steden van Duitsland aan ons avontuur beginnen.
De Ludwigshöhe, een verborgen parel met Alpenpanorama
Waar je normaal gesproken eeuwig bezig bent om een grote stad uit te fietsen, is dat in München anders. Volg gewoon de Isar naar het zuiden en de stad verdwijnt na ongeveer 15 minuten uit het zicht. Vanaf dan betreed je een soort niemandsland. Anders dan bij de meeste steden in Nederland zijn de gebieden rondom München zeer dunbevolkt. Je vindt hier voornamelijk kleine dorpjes. Omgeven door groene, glooiende weides en verlaten bossen laat je de drukte van de stad direct achter je.
Nu een uurtje fietsen doemen de Alpen op. We overzien de machtige bergketen terwijl we op het zachte gras neerzakken om even tot rust te komen. We zijn namelijk op de Ludwigshöhe, de hoogstgelegen heuvel ten zuiden van München met een fenomenaal Alpenpanorama. Deze plek is eigenlijk alleen onder de locals bekend en geldt voor veel Münchners als het perfecte eindpunt van een zomeravondje wielrennen. Toeristen zul je hier dus niet snel zien.
Voorzichtig aan het bier bij het klooster van Benediktbeuern
Omdat we nog een lange weg te gaan hebben, fietsen we verder. We fietsen inmiddels langs de Loisach, de rivier die ons nu tot het eindpunt begeleidt. We wisselen gravelpaden af met prachtige Beierse dorpjes en komen uiteindelijk uit bij het prachtige klooster van Benediktbeuern. Dit klooster ligt aan de voet van de machtige Benediktenwand en is een echte trekpleister voor gelovigen en dagjesmensen. We kunnen de Alpen nu bijna letterlijk aanraken.
De beginselen van dit klooster gaan terug naar het jaar 739, maar veel belangrijker nog: vanaf ongeveer 1300 zijn de paters van dit klooster begonnen met bier brouwen. Dat moet dus wel lekker smaken. Hoewel we nog lang niet bij de Eibsee zijn, nippen we voorzichtig aan een oeroude benedictijnse goudgele rakker in de biertuin van het klooster.
Op naar het Caribisch gebied van Beieren
Vanaf het klooster fietsen we nu al snel de Alpen in en worden we omgeven door prachtige bergtoppen. De Loisach, die we nog steeds braaf volgen, is inmiddels een wild stromende bergrivier geworden. We fietsen letterlijk de Zugspitze tegemoet. De hoogste berg van Duitsland torent hoog boven alle toppen uit en is ons kompas op weg naar de Eibsee. Dit deel van de route is vlak, maar niet minder mooi. Moerasland wordt afgewisseld met open vlaktes en prachtige vergezichten. Onderweg komen we loslopende koeien tegen, die wel heel nieuwsgierig zijn. We begonnen vanochtend midden in de stad, maar zijn inmiddels in een andere wereld terechtgekomen.
Vlak voor het einde van de route zeggen we de Loisach gedag, en buigen de Eibseestrasse op. We hebben al 100 kilometer in de benen, en mogen daar nog 300 hoogtemeters bij optellen op weg naar ons eindpunt. Met al onze laatste krachten bereiken we nu het meer.
De Eibsee is, helaas, erg toeristisch. Maar dat heeft een reden. Niet alleen kun je vanaf deze plek met de gondel naar het hoogste punt van Duitsland, het meer zelf is ook een lust voor het oog. Dit meer wordt ook wel die Karibik Deutschlands genoemd. Wie een rondje rondom het meer wandelt weet al snel waarom. De eilandjes in het meer, omgeven door ondiepe grindbanken, contrasteren op een bijna magische manier met het extreem blauwe water. Kijkend naar het water waan je je dus voor even aan een strand van Barbados, maar zodra je omhoog kijkt en de machtige wanden van het Wendelstein gebergte ziet weet je: we zijn aangekomen op één van de mooiste plekken van Duitsland.
